Pałac w Słupi pod Kępnem

Pierwsza historyczna wzmianka o wiosce pochodzi z 1173 r.

Wtedy to Mieszko III Stary, syn Bolesława Krzywoustego, przekazał majątek klasztorowi cystersów w Lubiążu na Dolnym Śląsku. Wówczas osada składała daninę w Opatowie. Wioska lokowana była na prawie niemieckim. W przeszłości często zmieniali się właściciele. A w ostatnich trzech wiekach byli nimi: w 1725 r. rodzina Niemojewskich, w 1865 r. rodzina Szembeków, w 1905 r. hrabia Teodor Mańkowski z Rudek koło Szamotuł. Po II wojnie światowej użytkownikiem obiektu stało się Państwowe Gospodarstwo Rolne, a w 1968 r. zespół pałacowo - parkowy przekazany został Technikum Rolniczemu, zwanemu później Zespołem Szkół Rolniczych w Słupi. W 1969 r. pałac stał się siedzibą internatu, a w 2000 r. własnością prywatną.

Pałac wybudowany został w 1878 r. przez hrabiego Aleksandra Szembeka, juniora. Jest to budowla neoklasycystyczna, podpiwniczona, posiadająca ryzalit piętrowy z tympanonem. Do głównego wejścia prowadzą schody, zaś przed samym wejściem na dwóch kolumnach i dwóch filarach wznosi się balkon. Przez środek pałacu prowadzi korytarz. Budynek został otynkowany. Pałac częściowo przebudowano po 1945 r. Wkrótce po wybudowaniu w 1893 r. w pałacu wybuchł pożar, podczas którego spłonęły m.in. cenne zabytki: listy królów polskich Jana Kazimierza i Michała Korybuta Wiśniowieckiego.