Kościół pw. Najświętszej Marii Panny Wniebowzięcia w Laskach

Czasy nowożytne kościoła w Laskach związane są z Paulinami, właścicielami pobliskiego majątku ziemskiego. To oni w 1627 r. wznieśli drewnianą świątynię, którą rozbudowywali jeszcze trzykrotnie w latach: 1670, 1738 i 1780. Początkowo była ona filią parafii opatowskiej, a od 1635 r. parafii w Trzcinicy.

11 kwietnia 1947 r. arcybiskup poznański, Walenty Dymek, erygował parafię w Laskach pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej. Wcześniej, 24 czerwca 1946 roku, Urząd Likwidacyjny w Poznaniu przekazał miejscowy, murowany kościół ewangelicki parafii rzymskokatolickiej w Trzcinicy.

Po II rozbiorze Polski w 1796 r. nastąpiła inkorporacja dóbr zakonu Paulinów w zaborze pruskim. Zakon utracił wtedy ziemie w Laskach. Majątek ten uważany był pod względem gospodarczym za jeden z najlepszych. Pożegnanie Paulinów z wiernymi wioski i okolicy nastąpiło w 1797 r. podczas sierpniowego odpustu. Odchodzący zakonnicy na stropie świątyni zostawili swój herb: palmę z dwoma lwiętami.

Kościół konstrukcji zrębowej, zewnątrz oszalowany, jednonawowy posiada czterospadowy dach, pokryty gontem. Wieża jest z ażurową latarnią i cebulastym hełmem zwieńczonym iglicą z kulą i krzyżem. Nad nawą wznosi się wieżyczka na sygnaturkę. Ołtarz główny jest wczesnobarokowy, a jego późnorenesansowa część środkowa pochodzi z XVII wieku. W ołtarzu znajduje się obraz Matki Bożej Laseckiej z 1633 roku, z napisem, który w tłumaczeniu polskim brzmi: „Pod Twoją obronę uciekamy się święta Boża Rodzicielko. Czcigodny Ojciec Suchtosław Zgorzelski Zakonu Paulińskiego dzieło to ofiarował dla Kościoła w Laskach Roku Pańskiego 1633”.

Kościół ten w połowie lat sześćdziesiątych decyzją wojewódzkiego konserwatora został przeznaczony do rozbiórki, ale ks. Stefan Stoiński postanowił w 1964 roku uratować świątynię. W 1966 r. przeprowadził konserwację obrazu Matki Bożej Laskowskiej w Poznaniu.

Na ołtarzu znajdują się figurki NMP, świętej Elżbiety i barokowe aniołki, trzymające roślinną girlandę. Po lewej stronie nawy, tuż przy prezbiterium, znajduje się późnorenesansowa ambona z czterema Ewangelistami, zaś po prawej stronie ołtarza widać barokową chrzcielnicę. Nieco dalej zauważyć można rzeźbę św. Rocha pochodzącą z XVIII wieku. Przedstawia ona człowieka będącego w drodze, w lewej ręce św. Roch trzyma laskę z węzełkiem, zaś palcem prawej ręki wskazuje na rany prawej nogi. Obok figury świętego leży pies – przyjaciel.

Chór świątyni ma pozytyw organowy przenośny z czarną klawiaturą i wspiera się na dziesięciu słupach. Do tego ołtarza, 2 kwietnia 1745 r., rodzina Migułów ofiarowała rokokowy relikwiarz z relikwią św. Rocha. Innym zabytkiem jest dzwon z 1693 roku z napisem: „Soli Deo Gloria”, co znaczy „Samemu Bogu chwała”.

W 2002 r. na cmentarzu przykościelnym wybudowano kaplicę św. Floriana – patrona strażaków.